Nie pisz więcej o kotach. Powiedział Józef Hrabczak. Siadając ciężko na krześle w zaprzyjaźnionej aptece. Gdzie kolejki ustawiają się po recepty. Na życie. Na wieczną bolączkę. Nieprzystosowanie. Nostalgię. I inne dolegliwości. Imigrantów. Z których to miasto uczynione. Bardziej niż ze szkła. I kamienia. Tym trudniej uwierzyć w łapanki, jakie podobno siły federalne, wysłane przez Pomarańczowego…
Author: Weronika Kwiatkowska
Sepia
Jest słoneczne popołudnie. Jedno z tych, które chciałoby się spędzić za miastem. W okolicznościach przyrody pięknej i niezakłóconej człowiekiem. Gdzie można kontemplować lot trzmiela. Pochylać nad drobnym kwiatkiem. Oglądać żyłki kamienia. I nic nie mówić. Tymczasem mówić trzeba. Przez dziesięć godzin dziennie. I jeszcze się uśmiechać. Na zawołanie. Lub przeciwnie. Powściągać emocje, gdy nobliwy, starszy…
8 MM
Moi rodzice byli kiedyś młodzi. Ta oczywista prawda objawiła się całkiem niedawno i poraziła niesłychaną mocą. Zobaczyłam to, o czym do tej pory tylko słyszałam. A jeśli oglądałam, to na zdjęciach; tych mieliśmy nieprzebrane ilości, ojciec zajmował się fotografią artystyczną, robił piękne portrety. Na dużych płachtach papieru wizerunki młodej, ślicznej mamy przypominały fotosy filmowe. Przez…
Homar
Mieszkanie jest puste i zimne. Wejścia strzegą manekiny. W zrezygnowanych pozach. Nagich ciałach. Odkręć sobie rękę. Odkręć sobie głowę. Dotknij sutka odlanego z formy. Dalej kuchnia. Lodówka przejmująco pusta. Ani jajka. Ani śladu. Życia. W skorupce. Czy jakiejkolwiek innej. Formie. Nad drzwiami do ogrodu wypchany jeleń. Na drewnianej ławie białe kości zwierząt. Poroża byków. Żuchwy…
Koniec
Nieżywa Lolita przyszła pocztą. Niewielki karton nadawca opakował w szary papier i przewiązał sznurkiem. Prochy szesnastoletniego psa rasy Maltańczyk wysłano z Południowej Dakoty. Priorytetem. Pudla skremowano razem z ulubionym kocykiem i maskotką. To, co zostało trzymam w ręku. Kwituję odbiór. Stawiam paczkę na podłodze. Jest zaskakująco lekka. Tylko jej nie otwieraj- prosi pogrążona w żałobie…
Od święta
Nigdy nie uczestniczyłam w Paradzie Pułaskiego. Nie pomalowałam twarzy w narodowe barwy. Nie machałam biało- czerwoną chorągiewką. A nawet nie przyglądałam się z boku. Z ciekawości. Zza obiektywu. Mam jakąś ułomność. Nie potrafię wzniecić się patriotycznie. Na komendę. Zbiorowo. Okazać dumy z przynależności narodowej. Maszerować z pieśnią na ustach i orzełkiem na piersi. Pod sztandarem….
Sorry Polsko
Już dawno opadł kurz po przemarszu 5 Aleją, trupki baloników sczezły na wysypiskach, flagi narodowe pieczołowicie złożono w kostkę i schowano na strychu, a jeszcze ciągle odzywają się głosy w sprawie „felietonu o Paradzie”, który wcale nie był felietonem o Paradzie, lecz o potrzebie, a raczej braku, manifestowania w zorganizowany sposób, pod sztandarem i w…
Przypływ
Ostatni dzień lata. Wystawiamy twarze do słońca. Które ciągle nieustępliwe. Zawłaszczające. Plaża pusta. Gdzieś w oddali majaczy mężczyzna z wędką. W zatoce zacumowana żaglówka. Gdyby nie samoloty bzyczące nad głową jak komary, można by zapomnieć o cywilizacji. Wyobrazić sobie miejsce poza czasem. Nienaruszone. Niezadeptane. Przed zachodem słońca odkrywamy ptasie sanktuarium. Drewniany most prowadzi w głąb…
